– Eeee, panie, dawniej wszystko było inaczej. Narzeka starszy pan. Kuśtykając lekko, odchodzi. Zniknął za drewnianym płotem kościoła.
Tak, dawniej było inaczej. Plac przed kościołem w Rejowcu jest pusty. Co jakiś czas ulicą przejeżdża samochód. Komu by się w piętnastym wieku roiło w najbardziej niesamowitych snach, że tak się wszystko zmieni w dwudziestym pierwszym wieku. Samochody, samoloty, komputery, smartfony i mnóstwo innych złodziei czasu. Ale po kolei. Jest rok 1626 , a może 1628 , albo jakoś w tych latach Andrzej Rej (wnuk Mikołaja Reja z Nagłowic) sprowadził do założonej przez siebie wsi osadników z Brandenburgii lub Pomorza.
Zbudował dla nich protestancki zbór. Był to prawdopodobnie kościółek modrzewiowy. Niewielki, zawierający jednak wszelkie niezbędne dla protestantów elementy. Andrzej ożeniony z miejscową szlachcianką z Łabiszyna Zofią Latalską wiele podróżował. Zadbał więc odpowiednio o swe ziemie i ludzi żeby podczas jego nieobecności wieś prosperowała, a ludzie pracowali na obfite plony. Andrzej był zaufanym człowiekiem króla. Z rozkazu władcy udał się na dwory europejskie aby w imieniu króla zaprosić władców na ślub Władysława IV z księżniczką Cecylią Renata Habsburżanką.
Być może nawet dał się sportretować mistrzowi światłocienia Rembradtowi (nadal trwa dyskusja na ten temat). Andrzej wyjeżdżał, wracał wieś rozwijała się. Przechodziła różne koleje losu. Polska dostała się pod zabory. Ziemie te wraz z Rejowcem przeszły pod zabór Pruski. W 1820 roku kościółek przebudowano lub zbudowana na tym miejscu inny tego dokładnie nie wiadomo. Do drugiej wojny światowej służył ewangelikom. W 1947 zbór został poświecony i przekształcony w kościół katolicki pod wezwaniem Serca Jezusowego. Jest jedynym tego typu obiektem w Wielkopolsce . Z zewnątrz to zwyczajny maleńki, drewniany kościółek, a wnętrze kryje zapachy stuleci. Ciekawostka jest zachowana drewniana empora wielka rzadkość w kościołach drewnianych. Cisza skrywa tajemnice, a zegar wystukuje upływające sekundy dwudziestego pierwszego wieku. Trzeba pochylić się wchodząc, przez niewielkie drzwi. Przejść po skrzypiącej podłodze i usiąść w ławce – podumać o minionych czasach.
– Ehh, sir, it was all different in the past. An old gentleman complains. Limping slightly, she walks away. He disappeared behind the wooden fence of the church.
Yes, it used to be different. The square in front of the church in Rejowiec is empty. Every now and then a car drives along the street. Who would have swarmed the most amazing dreams in the fifteenth century that everything would change in the twenty-first century. Cars, planes, computers, smartphones and tons of other time thieves. First things first. It is 1626, or maybe 1628, or somehow in those years Andrzej Rej (grandson of Mikołaj Rej from Nagłowice) brought settlers from Brandenburg or Pomerania to the village he founded. He built a Protestant church for them. It was probably a larch church. It is small, but it contains all the elements necessary for Protestants. Andrzej, married to a local noblewoman from Łabiszyn, Zofia Latalska, traveled extensively. So he took care of his lands and people, so that during his absence the village prospered and people worked for abundant crops. Andrew was the king’s trusted man. On the ruler’s order, he went to European courts to invite the rulers on behalf of the king to the wedding of Władysław IV with princess Cecilia Renata of Habsburg. Perhaps he was even portrayed by the master of chiaroscuro Rembradt (there is still a discussion about this). Andrzej was leaving, he was coming back, the village was developing. She went through various vicissitudes. Poland fell under the partitions. These lands, together with Rejowiec, were taken over by Prussia. In 1820 the church was rebuilt or built on this site, another one is not known for sure. He served the Evangelicals until the Second World War.
In 1947, the church was consecrated and transformed into a Catholic Church of the Heart of Jesus. It is the only facility of this type in Greater Poland. From the outside, it is an ordinary, tiny, wooden church, and the interior hides the smells of centuries. An interesting fact is the preserved wooden gallery, a great rarity in wooden churches. Silence hides secrets, and the clock chimes the passing seconds of the twenty-first century. You have to bend down when entering through a small door. Walk on the squeaky floor and sit on a bench – reflect on times gone by.
