Rozjazdy, wiadukty, drogi, tory kolejowe w kierunku Warszawy, tuż obok wielkie zakłady VW pracują pełną parą. Sznury samochodów mkną we wszystkich kierunkach, gwiżdże pociąg, a niedaleko stąd na skraju lasu, o tej porze schowany w zaroślach leży dawny cmentarz parafii w Antoninku . Założony 1938 roku, a pierwsze pochówki rok później. Wojna przerwała grzebanie na tym cmentarzu.
Ptaki wyśpiewują swe trele, w trawach porastających groby tętni życie mikrokosmosu owadów, procesy utleniania zamieniają metalowe krzyże w brunatny proszek. Mech porasta wszystko trudno odczytać napisy na kamiennych nagrobkach, ale wiemy z tabliczki nagrobnej, że spoczywa tam serce założyciela cmentarza Maksymiliana Siwińskiego. Zmarł młodo. Nie wiadomo kim był. Pewnie pracował w pobliskiej hucie szkła w Antoninku. Tu spoczywa Zofia głosi napis, a tu Piotr śpi na wieczność. W roku 1948 władze planowały zamknąć cmentarz w związku z powstaniem ogromnej nekropolii na pobliskim Miłostowie. Ostatnie pochówki pochodzą z 1950/51 roku. Wdług księgi zmarłych z parafii św. Ducha w Antoniku na cmentarzu pochowano 95 osób, w tym ofiary bitwy o Poznań 1945. Jest on także miejscem wiecznego spoczynku repatriantów z Kresów Wschodnich i Westfalii.
W liściach i chwastach szumią wspomnienia o nich. Czasami ktoś zapali znicz, położy sztuczny kwiat, starszy pan pochyli się nad grobem matki.
Długonoga piękność w czerwonych butach stoi nieopodal przy głównej drodze kiwając do kierowców i nawet nie wiecie pędząc autem, że tu niedaleko w zaroślach spoczywa Zofia.
Turnouts, viaducts, roads, railway tracks in the direction of Warsaw, next to the huge VW factories are in full swing. The ropes of cars are racing in all directions, the train whistles, and not far from here on the edge of the forest, at this time hidden in the bushes, lies the former parish cemetery in Antoninek. Established in 1938, and the first burials a year later. The war stopped the burying in this cemetery.
Birds sing their trills, in the grasses growing on the graves, the life of a microcosm of insects is teeming, the oxidation processes turn metal crosses into brown powder. Moss grows on everything, it is difficult to read the inscriptions on the stone tombstones, but we know from the tombstone that the heart of the founder of the cemetery, Maksymilian Siwiński, rests there. He died young. It is unknown who he was. He must have worked in a nearby glassworks in Antoninek. Here lies Zofia, the inscription reads, and here Piotr sleeps for eternity. In 1948, the authorities planned to close the cemetery due to the creation of a huge necropolis in nearby Miłostowo. The last burials come from 1950/51. According to the book of the dead from the parish of St. Ducha in Antonik, 95 people were buried at the cemetery, including victims of the Battle of Poznań in 1945. It is also the eternal resting place of repatriates from the Eastern Borderlands and Westphalia.
Memories of them ripple through the leaves and weeds. Sometimes someone lights a candle, puts an artificial flower, an old man bends over his mother’s grave.
The long-legged beauty in red shoes is standing nearby the main road, nodding to the drivers, and you don’t even know when you rush the car that Zofia is lying in the bushes nearby.