– Beachten Sie bitte folgen Sie mir.
Zdecydowanym głosem oznajmia pani w średnim wieku trzymając w górze różową parasolkę.
– Mine damer og herrer, vennligst følg meg.
Słyszymy po chwili i grupa turystów rusza za panem z norweską flagą w ręku.
– Пойдем, пойдем, мы не задерживаемся.
Żartuje przewodnik po rosyjsku.
– Que, l’immensité. Belle, est-ce pas chéri?
Zachwyca się pani w kapeluszu ściskając za rękę męża.
Gdańska starówka. Mrowie ludzi, tygiel języków. Czasami trudno wyłowić polskie słowa. Indywidualni turyści z aplikacjami na swych nowoczesnych telefonach zaliczają po kolei najważniejsze zabytki, podziwiają widoki, wdrapują się na wieże kościoła mariackiego, jak by zdobywali kolejne stopnie wtajemniczenia w grze, jak by łapali pokemony. Zaliczają wszystko po kolei. Wszyscy cisną się przed fontannę Neptuna.
Trzeba mieć zdjęcie z bogiem mórz i oceanów.
Chodźmy stąd. Skręcimy w lewo, potem w prawo i już znikają kolorowi turyści. Jacyś panowie popijają piwko na murku. Przechodzimy przez bramę. Drzwi. Pięknie zdobione. Trochę zaniedbane, to nic. Czas tak się z nimi obszedł. Zostawił tylko dawny czar świetności.
Tam inne. Jest klamka. Zamknięte.
– Puk, puk, puk.
Zamknięte gdańskie drzwi. Co jest za nimi? Któż to wie.
– Beachten Sie bitte folgen Sie mir.
A middle-aged lady says decisively, holding up a pink umbrella.
– Mine damer og herrer, vennligst følg meg.
We hear after a moment and a group of tourists follows a man with the Norwegian flag in hand.
– Пойдем, пойдем, мы не задерживаемся.
A guide jokes in Russian.
– Que, l’immensité. Belle, est-ce pas chéri?
A lady wearing a hat is delighted, squeezing her husband’s hand.
The Old Town of Gdańsk. A swarm of people, a melting pot of languages. Sometimes it’s hard to make out Polish words. Individual tourists with applications on their modern phones successively walk past the most important monuments, admire the views, climb the towers of St.
Mary’s Church, as if they were completing levels in a game, as if they were catching pokemons. They pass everything one by one. Everyone is huddled in front of Neptune’s Fountain. You must have a photo with the god of the seas and oceans.
Let’s get out of here. We turn left, then right and the colourful tourists are already disappearing. Some gentlemen are sipping a beer on the wall. We go through the gate. A door. Beautifully decorated. A bit neglected, but that’s ok. Time has treated them that way. It left only the former charm of glory behind.
There is another over there. There is a door handle. Closed.
– Knock, knock, knock.
A closed Gdańsk door. What’s behind it? Who knows.
Translate Antonina Gwoździk