W smutnym lesie drzewa załamują sękate dłonie. Zgarbione, stare, powykręcane, z sinymi brodami porostów zapatrzone w dal. Może kryją w swych korzeniach skarby piratów? W księżycowe noce szumią miejscowe legendy. Zła i chciwa księżniczka, która w okresie biedy wyrzuciła swoich poddanych z zamku i nie podzieliła się z nimi zapasami żywności, której miała aż nadto. Wolała beczki ze śledziami zatopić w morzu niż dać głodującym.
Gdy chłopi oddalili się od rezydencji księżnej zamek pochłonęła ziemia wraz z kosztownościami i zapasami. Zamek zamienił się w kolistą górę, otoczoną rowem. Z czasem okoliczni mieszkańcy nazwali ją Rowokół. Coś zabłysło w świetle księżyca. Morze ryczy sztormem, czy to konie zarżały? Przemknęła złota kareta, a w niej podła księżniczka szukająca po lasach wybawiciela z piekielnych cierpień. Chciwa, rozrzutna, zła pani pędzi lasami w swej znienawidzonej złotej karecie.
Wyjeżdża z podziemnego zamku w noc pełni księżyca przemyka między drzewami, łka i zawodzi z morskim wiatrem. Czarne konie plują pianą, łypią piekielnymi oczami. Przejechała pod latarnią aż ciarki przeszły po placach latarnika. Litości, litości! Brną w piachu końskie kopyta i znika za wydmą złoty powóz. Płaczą drzewa nad jej losem. Smutek snuje się we mgle.
Tyle legenda, tak naprawdę warto odwiedzić Czołpino jest tam najdalej położona na ladzie latarnia morska w Polsce, mimo to jej światło widać z ponad 40 km. Jest też latarnią najdalej położoną od skupisk ludzkich. Poza tym wydmy i piach, kilometry plaż, morze i wspaniałe widoki. Cały obszar należy do Słowińskiego Parku Narodowego.
A sad forest in Czołpino.
In a sad forest, trees break their gnarled hands. Hunched, old, twisted lichens with blue beards, staring into the distance. Maybe they hide pirate treasures in their roots? Local legends roam on moonlit nights. An evil and greedy princess who, in the period of poverty, threw her subjects from the castle and did not share with them the food supplies she had too much.
She preferred to sink the herring barrels into the sea than to feed the starving. When the peasants left the duchess’ residence, the castle was swallowed up by the earth, valuables and supplies. The castle turned into a circular mountain, surrounded by a ditch. With time, local residents called it Rowokół. Something flashed in the moonlight. The sea roars the storm, are the horses screamed? A golden carriage flashed past, and in it a wicked princess looking for a deliverer from hellish suffering in the forests. The greedy, wasteful, evil lady rushes through the woods in her hated golden carriage.
He leaves the underground castle on a full moon night, flies through the trees, weeps and howls with the sea breeze. Black horses spit foam, glare with hellish eyes. She rode under the lighthouse until shivers ran down the lighthouse keeper’s squares. Mercy, mercy! Horse’s hooves wade in the sand and a golden carriage disappears behind the dune. The trees weep over her fate. Sorrow runs through the fog.
That’s the legend, it’s really worth visiting Czołpino, there is the farthest lighthouse on the counter in Poland, yet its light can be seen from over 40 km. It is also a lighthouse furthest away from human clusters. In addition, dunes and sand, kilometers of beaches, the sea and great views. The whole area belongs to the Słowiński National Park.